بررسی و نقد نظریه «رؤیت الهی» در تفسیر سورآبادی

Pizhūhish/Nāmah-i Tafsīr va Zabān-i Qurān

محمود واعظی¹  علی حسننیا²  محمود صیدی³ 

[1] استادیار گروه علوم قرآن و حدیث دانشگاه تهران;استادیار گروه علوم قرآن و حدیث دانشگاه شاهد;استادیار گروه فلسفه و حکمت اسلامی دانشگاه شاهد;

关键词: رؤیت;    خداوند;    سورآبادی;    قرآن;    حدیث;   

DOI  :  

来源: DOAJ

【 摘 要 】

یکی از مباحث قرآنی- کلامی که بحث‌های بسیاری در مورد آن شده، مسأله رؤیت‌پذیری یا رؤیت‌ناپذیری خداوند است. متفکران اسلامی در این مورد به دو دسته کلی تقسیم شدند. اشاعره با استدلال‌های گوناگونی رؤیت خداوند را اثبات می‌نمودند و درمقابل معتزله به‌طورکلی چنین امری را محال دانستند. سورآبادی یکی از متفکرانی است که بحث‌های زیادی در اثبات رؤیت خداوند با توجه به مبانی کلام اشاعره مطرح نموده است. استدلال‌های او در اثبات این دیدگاه به سه بخش کلی؛ قرآنی، حدیثی و عقلی تقسیم می‌شود. با توجه به اینکه برخی از آیات قرآنی و احادیث رؤیت خداوند را انکار و ابطال می‌کنند و از جهت دیگر طبق براهین عقلی چنین امری مستلزم مادی و جسمانی بودن خداوند است، دلایل سورآبادی با چالش‌های جدی مواجه می‌شوند و اعتبار آنها مورد خدشه واقع می‌شود.

【 授权许可】

Unknown