طبقه‌بندی ساختارگرایانه شیوه‌های روایتگری در هنرهای نمایشی

Pizhūhish/hā-yi Irtibāṭī

علی کشوری دوغائی¹  مهدی پور‌رضائیان²  خشایار قاضی زاده³ 

[1] دانشجوی دکتری پژوهش هنر، دانشگاه شاهد، تهران، ایران;دکتری روان‌شناسی بالینی (تئاتر درمانگری)، استادیار دانشگاه شاهد، تهران، ایران;دکتری پژوهش هنر، استادیار دانشگاه شاهد، تهران، ایران;

关键词: روایت;    نمایش;    نمایشواره;    هنرهای نمایشی;    شیوه‌های روایتگری;   

DOI  :  10.22082/cr.2020.132337.2071

来源: DOAJ

【 摘 要 】

«شیوه‌­های روایتگری» یکی از چالش‌های پیچیده و مداوم انسانی است. به‌ویژه، شاید اولین سؤال بشر در فرایند ارتباط این بوده است: «چگونه این مطلب را نقل کنم؟» این سؤالی که امروزه نیز همچنان پابرجاست. علاوه بر این، سؤالات دیگری نیز در ذهن روایتگران پدید می‌آید. «عناصر اصلی روایت داستانی کدام‌اند؟»، «شیوه‌­های روایتگری چه هستند؟» و «بهتر است برای نقل این داستان از چه شیوه‌هایی استفاده کنم؟». شواهد نشان می‌دهد که به‌جز تلاش‌های جدی اما کلی افلاطون و ارسطو یا نظریه‌پردازی­‌های فاقد طبقه‌بندی سایر پژوهشگران، اقدام دیگری در این زمینه صورت نگرفته و نظام جامعی برای طبقه‌بندی این شیوه‌­ها ایجاد نشده است. پژوهش پیش‌رو که به‌عنوان یک پژوهش کیفی، با روش توصیفی ـ تحلیلی و با استفاده از اسناد و منابع معتبر کتابخانه‌ای به انجام رسیده، با هدف دستیابی به طبقه‌بندی جامع شیوه‌های روایتگری برای استفاده روایتگران تدوین شده است. در نتیجه؛ ابتدا با تحلیل تعاریف جدی روایت، عناصر اصلی روایت داستانی، شناسایی و سپس، با بهره‌گیری از این عناصر و با توجه به طبقه‌بندی‌های پیشین و توصیف و تحلیل نظریات مهم ساختارگرایانه درباره روایت، الگویی جامع برای طبقه‌بندی شیوه‌های روایتگری در هنرهای نمایشی ارائه شده است.

【 授权许可】

Unknown